Eigenwaarde
22 september 2012 -
Je
gevoel van eigenwaarde houdt verband met de waarde die jij aan jezelf toekent.
Wat is je diepste mening over de vraag waar jij thuishoort op een schaal die
loopt van een volkomen slecht tot een volkomen goed mens? Houdt daarbij
rekening met je relatie tot je ouders, familie en andere mensen op school,
thuis en werk; kijk zowel naar alle keren dat je aardig, gul en behulpzaam was
als naar de keren dat je dat niet was. Geef jezelf eens een cijfer, van 0 tot
10, voor je algemene gevoel van eigenwaarde. Hoe goed ben jij als mens op de
schaal van 0 tot 10? Een score van 10 zou betekenen dat je er diep van
overtuigd bent dat je volkomen goed bent en daarom een leven verdient dat van
al het goede vervuld is: liefde, vreugde, gezondheid, succes en voldoening. Een
score van 1 zou betekenen dat je er heilig van overtuigd bent dat je de diepste
diepten van de hel verdient. Lees meer...
Productief of destructief
Wanneer je vindt dat je iets waard bent en rechten hebt, het gevoel dat iets je toekomt of dat je iets verdient, heb je de (onbewuste) neiging om productieve keuzes te maken. Als je vindt dat je niets waard bent en geen rechten hebt, heb je de (onbewuste) neiging om destructieve of beperkte keuzes te maken. Je gevoel van eigenwaarde heeft invloed op de keuze of je je lessen op de gemakkelijke of op de moeilijke manier wilt leren, het bepaalt of je ergens naar streeft of erom moet strijden, of je onder de moeilijkheden bezwijkt of erboven uitstijgt.
Beloning of straf
Als kind hebben we geleerd dat we beloond worden als we braaf zijn en gestraft worden als we stout zijn. Je opvoeders konden niet alles waarnemen wat je deed of dacht, maar jijzelf registreerde diep van binnen (in je onderbewuste) iedere misstap die je zette wel degelijk! Uiteindelijk straf je jezelf met zelfondermijnend of zelfvernietigend gedrag. Je bent je eigen scheidsrechter die steeds meer punten aftrekt.
Herwaarderen
Als je beseft dat we allemaal ons best doen, gezien in het licht van al onze beperkingen; qua bewustzijn, verwondingen, overtuigingen etc, kun je jezelf en anderen misschien de imperfectie vergeven. Wat gebeurd is, is gebeurd. Voor dat moment was dat ‘het beste’ wat er was, hoe pijnlijk ook. Iedere nieuwe dag biedt kansen en mogelijkheden om jezelf meer te gaan waarderen om je goede intenties en blij te zijn met de lessen die je hebt geleerd.
Bepalende factor
Ons gevoel van eigenwaarde is de allerbelangrijkste bepalende factor voor gezondheid, overvloed en de vreugde die we in ons leven toelaten. Mensen kunnen je geen groter gevoel van eigenwaarde geven. Gevoel van eigenwaarde ontstaat door te dóen wat de moeite waard is. Het probleem zit niet in je feitelijke waarde (we zijn nl. allemaal evenveel waard), maar in je waarde zoals jíj die ziet. Je krijgt wat je gelooft dat je toekomt. Ben je bereid om meer geluk te ontvangen? Ik steeds meer gelukkig!
Opmerkingen: 1
Sylvia 22 okt
Ik heb dit gelezen maar er komt toch heel wat meer bij kijken. Ik ben 54 jaar, vrouw en van af mijn schooltijd altijd gepest, ook toen ik naar de mibbelbare school ging. Ik hoorde nergens bij. Later veel goede banen gehad, door mijn perfectionisme heb ik me altijd 20o % gegeven. Maar ipv dat dit gewaardeerd werd, kreeg ik alleen maar te maken met collega's die dat niet echt konden waarderen. Eigenlijk heb ik mujn hele leven gedaan wat andere mensen van mij verwachten. Ook in mijn 2 huwelijken ben ik altijd meegaand geweest. . Ik was altijd een makkelijk persoon, heel positief en je kon met mij alle kanten op. Mega veel geduld, mega behulpzaam, niet om mij zelf beter te voelen maar omdat ik mensen wil helpen zodat het beter met ze gaat. Niemand kreeg dat ook van mij te horen. Een ander hoeft namelijk niet te weten dat ik die persoon geholpen heb. En ik wil er zeker niets voor terug krijgen. Maar heb te vaak meegemaakt dat als de ander geholpen was, dat ik daarna ineens niet meer voor ze bestond. Ik ben best wel vaak lichamelijk en geestelijk mishandeld. Maar schoof dit terzijde. Eigenlijk, hie stom het ook was ( besef ik nu pas) zocht ik de schuld bij mij zelf. Maar toch altijd door blijven gaan. Positief ingesteld. En nu zoveel jaren, na de 2de scheiding, andere werkplek, ander huis, galoperatie, tia , dit alles in 2 maanden, ging het helemaal fout. Zware depressie, en niemand van mijn werk die eens langskwam. Niet in het ziekenhuis, niet thuis. Terwijl ik voor diezelfde collega's aardig wat keten geld heb opgehaald, als ze ziek waren, jarig, noem maar op. En ik, die zoveel tergelijk voor mijn kiezen kreeg, nou, ik heb niemand gezien, niemand die met ieen aardigheidje langs kwam. Uiteindelijk mijn baan kwijt, financiële problemen, mijn dochter die met haar zointje, tot een maand geleden bij mij woonde, zodat zij toch kon blijven werken af en toe stappen en nog veel meer,. Ik heb mijn kleinzoon eigenlijk meer verzorgd en opgevoed dat mijn dochter. Tot hij 11 maanden was, toen was ik het zat. Ik paste, ondanks mijn depressie, en nog veel meer, 6 dagen per week op hem. En door dit alles is de band tussen ons helemaal weg. Ze woont nu sinds een maand bij haar vader met hem. En haar vader is nog geen 1x langs geweest bij ons voor zijn kleinzoon. Van de 1 op de andere dag heb ik mijn kleinzoon niet meer gezien. Nu al dik een maand. En door alles terug blikkend oo mijn leven, ben ik inderdaad gaan geloven dat ik schijnbaar helemaal niets waard ben. En ben daardoor behoorlijk destructief bezig. Doe niets meer in het huishouden, verwaasloos mezelf behoorlijk. Neem bewust bepaalde medicijnen niet in, eet haast niet. Ik ben 1.83m en weeg 50 kilo. Dus energie heb ik ook niet meer. Ik heb altijd tegen smetvrees gezeten. En nu zou je mijn huis eens moeten zien. Ik douchte altijd 2x per week, verzorgde me zelf behoorlijk. Want zowel mijn huis, als ik moest schoon zijn. En ondanks dat ik me enorm schaam, voor het volgende, douche ik me nu ipv 2x per dag, 1x in de 2 weken. Loop en slaap al die tijd in dezelfde pyama. Want ik moet mezelf straffen. Als mijn leven lang, mensen mij pijn hebben gedaan, mij alleen maar gebruikt hebben, dan ga je geloven, dat je wel niets waard ben. En nu zit ik dan, helemaal alleen, geen vrienden, nooit gehad ook. Elke dag alleen. Ik kom ook sinds 8 maanden de deur niet meer uit, want ik heb straatvrees. Het gevoel van eenzaamheid, valt niet eens te omschrijven. En als je dag in, dag uit, echt alleen zit, en er is niemand waarmee je kan praten en niemand die zich bekommerd om je, dan weet je niet beter meer. Ik ben dus echt niets waard. En dan ga je zo een hekel aan jezelf krijgen. Vandaar dat ik nu alles doe, of juist alles laat omdat ik het schijnbaar verdien. Totdat de dag komt, dat mijn lichaam het niet meer trekt. Is een angstig gevoel, maar aan de andere kant. Wat zal ik blij zijn, als ik die pijn, strijd, verdriet niet meer voel. Eindelijk rust.