Het goede sterven
27 juni 2012 -
Een paar maanden geleden is mijn vader overleden. We zaten net
in Cuba toen we gebeld werden en zijn dezelfde avond nog teruggevlogen. We troffen
hem in het ziekenhuis. Na 88 jaren gaf zijn lichaam het op. Zijn hoofd nog
altijd helder, zich van alles bewust, gaf hij aan dat hij er vrede mee had. Hij
heeft zelf zijn afscheid ‘geregeld’;
wat er op de rouwkaart moest, wie de dienst moest leiden en waarover het moest
gaan. Als zeeman heeft hij altijd veel vertrouwen geput uit de regenboog die na
zware storm aan de hemel verscheen… wat toevallig… dat ook voor mij de
regenboog de leidende metafoor is in m’n leven, puzzelstukjes vallen op hun
plaats. Wat een voorrecht om er voor hem te mogen zijn in deze laatste fase. Na
vier intense dagen is hij heel rustig weggegleden. Alles was gezegd en gedaan,
er was alleen nog liefde en acceptatie en vrede, een diepe diepe stilte, en
toen was het klaar. Lees meer...
En nu?
Ik begrijp ineens de impact van ‘het lege nestsyndroom’; hoe ouders, en vooral moeders, zich voelen wanneer plotseling alle zorg wegvalt, al het geregel en geredder om hun kinderen. Ze krijgen ineens hun eigen leven weer terug en hebben zeeën van tijd. De meer dan zeven jaren van zware zorg voor mijn ouders zijn ongemerkt voorbij gegaan, maar zijn mijn leven behoorlijk gaan beheersen. Ik voel nu ineens een immense ruimte en leegte. Wat wil ik met de rest van mijn leven? Ik heb het gevoel dat ik de balans moet opmaken en nieuwe keuzes moet maken. Ken je dat gevoel? De behoefte om de balans op te maken en weloverwogen keuzes voor de toekomst te maken? Dit gevoel ontstaat meestal na een omslag in je leven; ontslag, een scheiding, ziekte, ouder worden of verlies.
Leraar of leerling
Daar waar ik meestal de leraar en coach ben, voel ik me nu ineens weer de leerling. De rollen zijn even omgedraaid. Ik luister én ervaar hoe helend het is om te praten en te delen. Voor alles is een tijd. De dood heeft me even stil doen staan en dat voelt goed.
Het goede leven
Hoe meer vertrouwd je raakt met de dood en het sterven, des te vollediger je leeft, des te minder bang je bent en des te gelukkiger je leven is. Uiteindelijk is er maar één zekerheid in dit leven, en dat is dat we allemaal eens dood gaan. Wat jammer dat de angst voor de dood ons vaak belemmert om ten volle te leven! Na een tijd van rouw is het zo troostend om juist het leven te vieren; alle goede herinneringen te koesteren en je leven te laten inspireren door wat je samen mocht beleven. Ik moet ineens denken aan de laatste regels van een gedicht waarvan ik de herkomst niet meer weet; … en liefde is onsterfelijk, en de dood is slechts een horizon, en een horizon is niets anders dan de beperking van ons zien. Tot ziens!
Geen opmerkingen